Bir Küçük Huzur Meselesi🪽

+ Kırıklarım toparlanmıyor  artık . Eskisi gibi değil , düzeltilmiyor  , düzelmiyor . Hiçbir şey tamamen düzelmez biliyorum . Ama bir hiçe de gitmez . Olmuyor . Bu kez beceremiyorum . Soğukluğun zirvesini görüyorum , tadını çıkarabileceğim bir yer değil . Manzarasını da sevmedim üstelik . Gitgide kaybediyoruz ve ne yazık ki bunu sadece ben hissediyorum ..

-Umursamaz olan sensindir genellikle kadın , önemsemezsin hiçbir şeyi . Şimdi ne oluyor ?

+Kaybetmekten korkmadığımı sanıyordum . Özellikle "kayıbımdan" sonra ne olursa olsun umrumda değil diyordum .

-Şimdi ne değişti ? Gözlerinde tereddüt görüyorum . Neyi ? Neden ?

+ Kendimi  de kaybetmekten  korkuyorum . Bu ben miyim ?

-Sen mi ? Hah. Her şeyin farkındayken mi ?

+Bu kez korkuyorum . Cesaretsizliğim , alışkanlıklarım , inancım beni hala aynı noktada tutuyor .

-Ya  dönüştüğünden nefret edersen sonunda .

+Bunun için elimden gelenin fazlasını yapıyorum , koşulları değiştirip , sınırları zorluyorum , başaramazsam benim beceriksizliğim olsun , bir nefret tohumuna daha yer var içimde . Ancak kimden olduğuna karar veremiyorum .

-Sen nefret etmeyi sevmezsin , beceremezsin de .

+Değişiyorum , zaman beni vazgeçmeye ittiğinden beri nefreti sever oldum . Çok insan var nefretimi kazanan .

-Ama iki  insan var nefret etmek istemediğin ve değişiminden  korktuğun . Üstelik biri kendi benliğin , sensin , ancak birini seçebilirsin.

+Bu yüzden mücadele veriyorum ruh . Kendimle savaşıyorum , ne her şeyi  kaybetmek ne de nefret etmek istemiyorum .

-Senin için endişeleniyorum kadın .Hafiflemeye ihtiyaç duyuyor gibisin.

+Huzura ihtiyaç duyuyorum . Sonuca ulaşırsam kuş gibi olurum .

-O halde ?

+Kendimi seçiyorum .